Nazım Hikmet'in "Annen" ve Çocuklara Dünya Şiiri

Nazım Hikmet'in "Annen" şiiri, bir annenin çocuğu için yaptığı fedakarlıkları ve onun hayatındaki yerini duygusal bir şekilde anlatır. Şiir, annenin sevgisini ve emeğini vurgularken, aynı zamanda evrensel bir gerçeğe ışık tutar: Anneler, evlatları için karşılıksız sevginin ve sınırsız fedakarlığın sembolüdür. Her dizesi, anne sevgisinin büyüklüğünü ve gücünü hissettirir.

"Çocuklara Dünya" ise, geleceğin çocuklara ait olduğunu, onların saf hayal dünyaları ve masumiyetleriyle dünyanın daha güzel bir yer olabileceğini anlatan umut dolu bir eserdir. Şiir, dünyanın çocuklara teslim edilmesi gerektiğini vurgular ve onların sevgisiyle dünyada barışın ve dostluğun hâkim olacağını ima eder. Nazım Hikmet, hem geçmiş nesillere hem de geleceğe dair umutlarını, insanlığın özüne duyduğu güvenle dile getirir.

Bu iki şiir, sevgi, umut ve fedakarlık temalarını işleyerek, okuyucuyu derin bir duygusal yolculuğa çıkarır.

ANNEN

Sen bir avuç bebektin
Kimdi süt veren sana,
Hastalandın ölecektin
Kim kanat gerdi sana?

Senin minik başını
Avuçlarına alıp
Gece uykusuz kalıp
Kucağında kim salladı
Ağladın, seninle kim ağladı
Annen!

Sana ilk adımını attıran kimdir
Konuşmayı öğretti sana bir bir
Annen!

Sen şimdi giderken okula
Sefertasını kim hazırlar?
Kim bakar arkandan yola?
Sende en çok kimin hakkı var
Kimdir seni en çok seven
Annen!

Dünyayı hiç değilse bir günlüğüne
allı pullu bir balon gibi verelim oynasınlar
oynasınlar türküler söyleyerek yıldızların arasında
dünyayı çocuklara verelim
kocaman bir elma gibi verelim sıcacık bir ekmek somunu
gibi
hiç değilse bir günlüğüne doysunlar
dünyayı çocuklara verelim
bir günlük de olsa öğrensin dünya arkadaşlığı
çocuklar dünyayı alacak elimizden
ölümsüz ağaçlar dikecekler