Yaşar Kemal’in Yalnızlık Şiiri

Yaşar Kemal, edebiyatımızda destansı anlatımıyla tanınan bir yazar olsa da, eserlerindeki şiirsel diliyle de dikkat çeker. Onun şu dizeleri, insanın yalnızlık duygusunu ve doğa ile baş başa kalışını derinlemesine işler:

“Kuş uçmaz, kervan geçmez bir yerdesin.
Su olsan kimse içmez,
Yol olsan kimse geçmez,
Elin adamı ne anlar senden?”

Genişletmek için tıkla ...

Bu dizelerde yalnızlık; bir dağın başında, köpürerek gelen bulutların arasında hissedilen derin bir içsel ıssızlık olarak tasvir edilir. Yaşar Kemal, doğayı ve insanı aynı satırlarda buluşturur, yalnızlığı evrensel bir tema haline getirir.

Bu şiir, okuyucuya “dünyanın ıssızlığı”nı hissettirirken, insanın varoluşsal yalnızlığına da ışık tutar. Siz bu dizeler hakkında ne düşünüyorsunuz? Yaşar Kemal’in yalnızlık teması üzerine verdiği bu etkileyici anlatımı nasıl yorumlarsınız?

Kuş uçmaz, kervan geçmez bir yerdesin.
Su olsan kimse içmez,
Yol olsan kimse geçmez,
Elin adamı ne anlar senden?
Çıkarsın bir dağ başına,
Bir ağaç bulursun tellersin
pullarsın gelin eylersin.
Bir de bulutları görürsün,
bir de bulutları görürsün,
bir de bulutları görürsün.
Köpürmüş gelen bulutları.
Başka ne gelir elden?
Çın çın ötüyor yüreğimin kökünde
şu dünyanın ıssızlığı.
Tanrı kimsenin başına vermesin
böyle bir yalnızlığı!

Genişletmek için tıkla ...